پروهورمونها، پرو استروئیدها و «Designer Steroid» ها
پروهورمونها (پیش هورمونها)
پروهورمونها در اصل به موادی اطلاق می گردد که ابتدا باید تحت تاثیر یک آنزیم و یا یک ماده شمیایی دیگر قرار گرفته و تبدیل به فرم فعال استروئید گردند. شاید شناخته شده ترین پروهورمونی که ورزشکاران رشته های قدرتی نیز با آن بیگانه نیز نیستند، «norandrostendione» باشد که در قیاس با خود استروئیدها دارو و ترکیبی سالم تر و کم ضرر تر به نظر می رسد.
این ماده تحت تاثیر آنزیم «17b-hydroxysteroidehydrogenas e» قرار گرفته و به استروئید فعال «19-nortestosterone» که در اصل، ماده اصلی و موثر ناندرولون می باشد، تبدیل می شود.
از دیگر پروهورمونهای معروف و شناخته شده می توان به «1-AD » اشاره کرد که این ماده نیز تحت تاثیر آنزیمی خاص قرار گرفته و به نوعی از تستوسترون تبدیل می شود که خاصیت آندروژنیکی و آنابولیکی بسیار قدرتمندی دارد.
پرواستروئیده (پیش استروئیدها)
«پرواستروئید واژه ای است که در صنعت مکمل سازی از آن استفاده شده و به فرآورده هایی اطلاق می گردد که همانند استروئیدها، خواص آنابولیکی داشته و برای تاثیر گذاشتن در بدن نیز نیازی به وجود آنزیم و یا ماده شیمیایی دیگر ندارند. این مواد در حقیقت برای تقویت تاثیرات مثبت مکملهایی غذایی، به فرمول این ترکیبات افزوده شده و به عبارت دیگر استروئیدهایی هستند که فعلا در لیست داروهای ممنوعه نرفته اند. کمپانی های مکمل سازی نیز از این مسئله استفاده کامل را کرده، این قبیل مواد را شناسایی نموده و در تولید مکملهای موثر و پرفروش از آنها استفاده می کنند. از پرواستروئیده ی معروف و پر مصرف می توان به «Nandrolone-OH»، «Testosterone-OH » و «1-Testosterone» اشاره کرد.
«Designer Steroid» ها
این دسته از مواد و ترکیبات نیز چیزی متفاوت و جدای از پرو استروئیدها و یا استروئید های شناخته شده نیستند؛ با این تفاوت که این مواد همانطوری که گفته می شود، در برخی موارد حتی قوی تر از دو دسته دیگر نیز عمل می کنند. این دسته از مواد معمولا مولکولهای پیچیده ای هستند که شباهتهای بسیار زیادی به استروئیدهای آنابولیک و یا آندروژن دارند اما با این وجود در تستهای کنترل دوپینگ نیز قابل ردگیری نیستند.
از مهمترین ترکیبات این گروه می توان به «tetrahydrogestrinone» یا «THG» اشاره کرد. مصرف «THG» امروزه دوپینگ محسوب نمی شود اما بد نیست بدانید که این ماده شباهتهای بسیار زیادی به «gestrinone» که استروئیدی قدرتمند بوده و امروزه در لسیت داروهای ممنوعه قرار داده شده است، دارد.
1-Testosterone(تزریقی) و Methyl-1-Testosterone(خوراکی)
بسیاری از خوانندگان این سایت از این واقعیت آگاهی کامل دارند که مصرف تستوسترون علیرغم آثار مثبتی که دارد، آثار و عوارض جانبی منفی زیادی را در پی دارد. از مهمترین عوارض جانبی این دارو می توان به احتباس آب و املاح در بدن اشاره کرد. این ماده همچنین به راحتی به هورمونهای **** زنانه تبدیل شده و به راحتی نیز به عارضه نوک سینه و بروز عوارض زنانه گی در مردان منجر می شود.
اما در این بین، گزینه ها و انتخابهای بهتری نیز وجود دارند که عوارض یاد شده را نداشته و تاثیرات مثبت در خور توجهی را نیز در پی دارند.
«1-testosterone» پرواستروئید قدرتمندی است که تقریبا تمام تاثیرات مثبت «dehydrotestosterone» را داشته و در عین حال نیز از آن سالم تر و کم ضررتر است.
«1-testosterone» 5 الی 7 بار از خود تستوسترون قوی تر است که مصرف آن نیز افزایش حجم خشک عضلانی بیشتر و عارضه جانبی کمتری را به دنبال دارد. این ماده بر خلاف خود تستوسترون که به راحتی و در حجم گسترده ای به استروژن و هورمونهای **** زنانه تبدیل شده و منجر به بروز عارضه نوک سینه در مردان می شود، به هورومونهای **** زنانه تبدیل نشده و به این قبیل عوارض جانبی نیز ختم نمی شود. مصرف این ترکیب با احتباس آب و املاح در بدن نیز همراه نخواهد بود. مصرف این ترکیب بی آنکه میل **** را دیوانه وار زیاد کند، تاثیر مثبتی همسان با دزهای بالای «پریمو بولان استات» و یا «ترن بولون» را خواهد داشت!
«1-testosterone » تزریقی
ورزشکاران حرفه ای معمولا فرم تزریقی «1-testosterone» را به فرم خوراکی آنها ترجیح می دهند. کسانی که دزهای هفته گی 200 الی 300 میلی گرمی این دارو را مصرف می کنند با افزایش حجم خشک عضلانی و تا حدودی هم با تشدید فرایند چربی سوزی در بدن مواجه می شوند. از دیگر برتری های این دارو می توان به افزایش سریع و مطلوب قدرت بدنی در ورزشکاران اشاره کرد. در یک کلام تاثیرات مثبت و آنابولیک این دارو را می توان با دزهای بالای استروئیدهای حیوانی مقایسه کرد.
مصرف خوراکی استروئیدها
در صورتی که شما استروئیدها و یا پروهورمونها را از طریق دستگاه گوارش خود وارد بدن کنید، این مواد در همان فاز اول متابولیسم و جذب کبدی تجزیه شده و بی اثر می گردند. تنها 3 الی 15 درصد از کل داروی مصرفی، از این مرحله جان سالم به در برده و وارد جریان خون می شود.
اشاره به این نکته نیز ضروری به نظر می رسد که داروها و مواد محلول در آب در فرایند جذب، ابتدا وارد کبد شده و در صورتی که این مواد همان استروئیدها باشند، بی آنکه فرصت راه یابی به سیستم گردش خون را داشته باشند، در همان ابتدای کار بی اثر شده و از بین می روند. این در حالی است که داروها و مواد محلول در چربی در صورتی که از طریق دستگاه گوارش مصرف گردند، از همان ابتدا وارد سیستم لنفاوی انسان شده و بی آنکه مرحله اول متابولیسم کبدی را پشت سر گذاشته باشند، وارد جریان خون می گردند.
استرها و حلالهای روغنی
استری کردن به معنی افزودن یک شاخه استر به ترکیب پرواستروئید هاست. پرواستروئیده یی که استری می شوند، همانند «1-Testosterone Cypionate » یا «Decanoate» طبیعتی آب دوست داشته و به عبارت ساده تر، محلول در آب هستند. اما استرهایی که چربی دوست بوده و یا به عبارت ساده تر محلول در چربی هستند، مکانیسم جذبشان تقریبا شبیه به چربی هایی است که در رژیم روزانه غذایی آنها را می خوریم. چربی ها و یا مواد محلول در چربی که در رژیم روزانه غذایی وارد بدن می شوند، در روده ها تحت تاثیر ترشحات صفرا قرار گرفته و به امولوسیون تبدیل شده و برای جذب آماده می گردند. این مواد تحت تاثیر آنزیمهای لیپاز قرار گرفته و به ذرات ریزی به نام «میسیل» تبدیل می شوند. این مواد با گذر از دیواره روده ها وارد سیستم لنفاوی شده و بی آنکه وارد چرخه متابولیسم در کبد شوند، بی واسطه و بی درد سر وارد جریان خون می شوند.
داروسازان از این تکنیک برای ساختن هورمونها و یا پرو هورمونهای خوراکی که قابلیت جذب بالایی نیز داشته باشند، استفاده کرده و موفق به تولید داروهای خوراکی موثر می شوند که سهم عمده ای از آنها بی آنکه بی اثر شوند، وارد جریان خون می شوند.
اکلیل دار کردن(Alkylation)
اغلب استروئیدهای خوراکی حاوی ماده «17-alpha alkylated» هستند. اکلیل دار کردن اصطلاحی مربوط به علم شیمی است. با اکلیل دار کردن استروئیدها این امکان برای ما فراهم می شود تا این داروها بدون اینکه در مراحل اولیه متابولیسم کبدی بی اثر گردند، وارد جریان خون شده و بسته به نیمه عمری که دارند، منشا اثرات آنابولیکی متفاوتی در بدن گردند. در صورتی که در ساخت داروها از این تکنیک بهره گرفته نمی شد، مقدار زیادی از این داروها در کبد بی اثر شده و از بین می رفت.
داروی «اکسی متولون» و همچنین داروی «متاندروستون لون» دو دارویی هستند که از این تکنیک در ساخت آنها بهره گرفته شده است. دز متوسط مصرف این داروها در حدود 100 الی 250 میلی گرم در روز است. کسانی که از این داروها بهره می گیرند، حتما باید پس از طی شدن دوره مصرفی که پزشک، آن را تعیین و تجویز می کند، تست های پزشکی آنزیمهای کبدی «ALT»، «AST» و «GGT» را انجام دهند. به دلیل اینکه کبد قدرت متابولیزه کردن این داروها را ندارد، مصرف آنها برای کبد سمی و خطرناک بوده و در طولانی مدت نیز صدمات جبران ناپذیری به بافتهای کبدی وارد می کند. اغلب پرواستروئیده یی که امروزه تهیه و به بازار عرضه می شوند، با استفاده از همین تکنیک اکلیل دار کردن تهیه می شوند که نیمه عمری در حدود 12 ساعت دارند.
Methyl-1-Testosterone و دیگر پرو استروئیدهای اکلیل دار
«methylated 1-Testosterone » دارویی خوراکی و آندروژنی بسیار قوی است. این ترکیب اصولا از نظر تاثیری که بر جای می گذارد، با «1-Testosterone» تفاوتهای اساسی دارد. «M-1-Test » قوی تر و کارآمد تر از «1-Testosterone» بوده و تاثیر منفی بیشتری را نیز بر ریزش مو و یا پروستات در انسان دارد. زمانی که دارویی را اکلیل دار می کنیم، خواص آن دارو نیز تغییر زیادی پیدا می کند.
آیا تا به حال به این مهم توجه داشته اید، کسانی که از دارو و از ترکیب «1-Testosterone » استفاده می کنند، افزایش محسوس قوای **** و افزایش حجم و قدرت عضلانی بیشتری را نیز تجربه می کنند؟ اما کسانی که از «M-1-Test » استفاده می کنند، بی حالی، سر درد، عدم تعادل فشار خون و بد خلقی را نیز به همراه افزایش حجم عضلانی تجربه می کنند. این در حالی است که این افراد افزایش در خور توجه قوای **** را تجربه نمی کنند! با توجه به این یافته ها، من خود از «M-1-Test » استقبال نکرده و آن را برای سلامتی انسان مضرتر و مخرب تر می دانم.
