گفتگو با روح الله داداشی

کمربند قهرمانی ام تقدیم به رئیس جمهور

جام جم آنلاین: در طول مصاحبه، دائم با کف دستش ور میرفت، انگار که چیزی را بکند. تاولهای دستش بود؛ تاولهایی که همیشه همراه قویترین مرد ایران است و حتی در روزهایی که مسابقه ای در کار نیست هم او را تنها نمیگذارد.

علاقهمندان به رشته قویترین مردان ایران ، با نام و چهره روحالله داداشی در سال ۱۳۷۶ که اولین دوره این رقابتها برگزار شد، آشنا شدند. روح الله البته در آن سالها مدعی قهرمانی نبود اما به خاطر منش و اخلاق ورزشکاریاش همیشه مورد توجه قرار داشت. داداشی هنوز هم این خصلتهای خوب را از خود دور نکرده است.

این را از رفتار و نوع نگاهش میتوان فهمید. او ۲ سال پیاپی است که کمربند قهرمانی مسابقات سنگین قویترین مردان ایران را از آن خود میکند اما نه با کسی کری میخواند و نه اهل ورود به حاشیه است. همچنان ساکت است و سربه زیر و به قول خودش کم حرف.
این خصلتها برای کسی که زندگیاش همیشه با قهرمانی آمیخته بوده، غنیمت است. او فعالیت ورزشی اش را با ورود به رشته کشتی آغاز کرده است، سپس در اندک مدتی جذب رشته پرورش اندام شده، ۷ قهرمانی در پرورش اندام کرج، ۲ قهرمانی در تهران و ۲ قهرمانی در ایران را تجربه کرده و اکنون هم ۲ سال پیاپی است که عنوان قویترین مرد ایران را به خود اختصاص میدهد.


البته شاید هرگز شاهد سومین قهرمانی روحالله داداشی در مسابقات قویترین مردان نباشیم. این چیزی است که خود روحالله میگوید. قویترین مرد ایران برای ادامه زندگی ورزشیاش، تصمیمات دیگری دارد که شاید بهتر باشد از زبان خودش بخوانیم.

کمربند قهرمانی ام تقدیم به رئیس جمهور
کمربند قهرمانی ام تقدیم به رئیس جمهور

روح الله داداشی زمانی کشتیگیر بود و حالا قویترین مرد ایران است. چه شد که از روی تشک نرم کشتی به مبارزه با وزنههای سنگین روی آوردی؟
از نوجوانی به پرورشاندام علاقه داشتم؛ اما به واسطه حضور برادرم علی در کشتی، در این رشته ورزشی فعالیت کردم و اتفاقا با تشویق های علی بود که عنوان قهرمانی کشور را نیز در کشتی به دست آوردم. سال ۷۶ بود که قهرمان ایران شدم. سال ۷۵ فعالیت در رشته کشتی را آغاز کردم و اتفاقا اولین بار در وزن ۴۸ کیلوگرم بود که دوبنده کشتی را پوشیدم. البته من فقط ۲ سال کشتی گرفتم. یعنی سال ۷۷ که برادرم باشگاه بدنسازی دایر کرد، به پرورش اندام روی آوردم و دیگر هیچگاه سراغ کشتی نرفتم.

فکر میکردی برای دومین سال پیاپی بتوانی قهرمان مسابقات مردان آهنین شوی؟
سال گذشته که اول شدم، خیلیها گفتند که آن قهرمانی اتفاقی بود. از این رو با برادرم علی یک برنامه اصولی گذاشتیم تا امسال هم با تمام قوا در مسابقات شرکت کنم. هدف من، کسب عنوان قهرمانی بود و میخواستم در آخرین حضورم در رقابتهای قویترین مردان، با حضور در فینال برای حفظ کمربند قهرمانی تلاش کنم.

چرا آخرین بار؟
میخواهم از این به بعد در پرورشاندام فعالیت کنم. پرورشاندام رشته مورد علاقه من است و حتی قبل از این که در مسابقات قویترین مردان شرکت کنم، در سالهای ۸۱ و ۸۲، دو بار قهرمان مسابقات پرورش اندام تهران و ایران شدم.

اصلیترین انگیزهات برای خداحافظی از رشته قویترین مردان ایران چیست؟
هزینههای شرکت در مسابقات قویترین مردان واقعا بالاست، ضمن این که زمان تمرینات این رشته نیز واقعا زیاد است. من در یک دوره زمانی ۵، ۶ ماهه، روزی ۷ تا ۸ ساعت باید تمرین کنم. حمایت مسوولان هم چندان تعریفی ندارد.
شاید یکی از دلایلی که ورزشکاران این رشته بخوبی حمایت نمیشوند، این است که خود قهرمانان با یکدیگر متحد نیستند. به همین خاطر هم مسابقات قویترین مردان همیشه با حاشیه های زیادی همراه است.
یکی از دلایلش این است که در سال فقط یک مسابقه برگزار میشود. اگر تعداد این مسابقات بیشتر شود؛ به طوری که همه مدعیان فرصت قهرمان شدن داشته باشند، این رقابت هم رنگ و بوی رفاقت به خود خواهد گرفت و دیگر این گونه نخواهد بود که هرکس از زمین خوردن دوستش خوشحال شود.

یعنی الان واقعا فضای حاکم بر مسابقات قویترین مردان این گونه است؟!
تقریبا! این طور که خود بچه ها میگویند ورزشکاران در مرحله مقدماتی با یکدیگر برادرند، در نیمهنهایی تبدیل به رفیق میشوند و در فینال هم دشمن یکدیگر.

برای این که بتوانی از عنوان قهرمانیات در مسابقات قویترین مردان دفاع کنی، چقدر زمان گذاشتی؟
سال گذشته که قهرمان شدم، در جریان مسابقات فینال، از ناحیه پشت بازو آسیب دیدم و همین باعث شد به علت عمل جراحی، نتوانم در نیمه اول سال تمرین کنم. به همین خاطر حتی از فکر حضور در این دوره از مسابقات قویترین مردان ایران خارج شدم، اما با تشویق دوستان، از تصمیم خود صرفنظر کردم. به عبارتی، فعالیتم را برای حضور در مسابقات مردان آهنین امسال از نیمه دوم سال گذشته شروع کردم و با ۵ ماه تمرین مستمر برای دفاع از عنوان قهرمانیام آمدم. در ضمن یک نکتهای هم هست که من میخواهم در این گفتگو برای اولین بار آن را عنوان کنم.
با کمال میل میشنویم.
من همین جا قصد دارم خالصانه کمربند قهرمانیام را به رئیس جمهور محترم، دکتر احمدینژاد که در عرصه های اقتصاد، سیاست و ورزش به مردم خدمت میکند، تقدیم کنم. از نظر من، قویترین مرد ایران دکتر احمدی نژاد است، چون مسوولیت های وی به مراتب دشوارتر از بلند کردن وزنه هایی است که ما با آنها سروکار داریم. او منشا استقامت و بردباری است و من امیدوارم در آینده هم شاهد حمایتهای رئیس جمهور از ورزشکاران باشیم.
اخیرا این تصمیم را گرفتی؟
نه، من قصد داشتم در همان روز فینال، کمربند قهرمانیام را به رئیسجمهور هدیه کنم، اما چون وقت برنامه کم بود و فرصت چندانی برای صحبت کردن نداشتیم، بهتر دیدم در روزنامه جامجم این مساله را عنوان کنم. در آیندهای نزدیک و در یک مراسم ویژه، رسما کمربند قهرمانیام را به دکتر احمدی نژاد تقدیم میکنم.

سوالی که برای خیلیها پیش میآید، این است که روحالله داداشی، برای این که قهرمان مسابقات قویترین مردان ایران بشود، چقدر هزینه میکند؟
این هزینه به فیزیک بدنی و تواناییهای ورزشکار بستگی دارد. البته نکته دیگر این است که اگر یک ورزشکار با صرف چند میلیون تومان قهرمان شد، سال آینده برای حفظ این قهرمانی باید ۲ برابر آن مبلغ را هزینه کند.

این مبلغ برای روحالله داداشی که از عنوان قهرمانیاش دفاع کرد، چقدر بود؟
من برای تکرار قهرمانی نزدیک به ۲۰ میلیون تومان هزینه کردم. این هزینه شامل خورد و خوراک، مکملهای غذایی و ساخت آیتم برای تمرین بیشتر میشود. البته این تمام هزینه هایی نیست که یک قهرمان میپردازد. من در یک دوره زمانی ۶ ـ ۵ ماهه، روزی ۷ تا ۸ ساعت تمرین کردم و به واسطه این زمان طولانی، خود به خود از کسب درآمدهای معمولم نیز محروم شدم. همه اینها در شرایطی است که برای قهرمانی در مسابقات قویترین مردان هیچ تضمینی وجود ندارد و با یک آسیب دیدگی که اتفاقا اجتنابناپذیر هم هست تمام رشته هایتان پنبه خواهد شد.

با توجه به پرهزینه بودن رشته قویترین مردان، چه شرایطی باید ایجاد شود که یک ورزشکار بتواند سالها در اوج آمادگی در مسابقات شرکت کند و خیلی زود حضور در این عرصه را به لقای آن نبخشد؟
حمایت فدراسیون از ورزشکاران در درجه اول اهمیت قرار دارد. بعد هم نیاز است تا مسوولان استانی با در اختیار گذاشتن وسایل این رشته و آماده سازی سالنهای تمرین، قهرمانان شهرشان را مورد حمایت قرار دهند. نکته سوم بحث راهاندازی لیگ قویترین مردان ایران است تا از این طریق، اسپانسرهای بیشتری هم جذب شوند.

الان کل ۳۲ نفری که در مسابقات مردان آهنین شرکت میکنند، فقط یک اسپانسر دارند که آن هم اسپانسر برگزارکننده مسابقات است. این باعث میشود پول زیادی به ورزشکاران نرسد. به عنوان مثال من که قهرمان میشوم در ازای ۲۰ میلیون تومان هزینهای که میکنم فقط ۱۳ میلیون تومان جایزه میگیرم و آن کسی که به فینال صعود نمیکند حتی یک ریال هم عایدی نخواهد داشت. اگر اسپانسر باشد و حمایت کند در طول سال میتوان مسابقات بیشتری برگزار کرد. خارجیها در طول سال ۱۰ بار در تورنمتهای جهانی و داخلی شرکت میکنند، اما اینجا در ایران چون اسپانسر نیست ما فقط یک بار در سال مسابقه میدهیم و از این حیث، رشته قویترین مردان برای قهرمانان آن به صرفه نیست.

به نظر میرسد این روحالله داداشی اندکی کوچکتر از آن کسی باشد که در فینال قویترین مردان رقبایش را با اقتدار شکست داد؟
من در فینال ۱۲۷ کیلو وزن داشتم و الان ۱۱۷ کیلو هستم. شاید این موضوع به دلیل همین کاهش وزن باشد.

یعنی در همین زمان کوتاه، ۱۰ کیلو وزن کم کرده ای؟
خب، ما در جریان مسابقات برنامه غذایی خاصی را دنبال میکنیم. به عنوان مثال ما در یک روز باید ۶ وعده غذا بخوریم. ضمن این که ورزش کردن هم به ما کمک میکند که وزنمان افزایش پیدا کند. الان یک ماهی است که نه ورزش میکنم و نه ۶ وعده در روز غذا میخورم!

میتوانم بپرسم برای صرف این ۶ وعده، چگونه برنامه ریزی میکنید؟
اول صبحانه، بین صبحانه و ناهار یک وعده، بعد ناهار، بین ناهار و شام هم ۲ وعده و بعد شام. تازه موقع خواب هم اگر شد، باز بد نیست اگر یک وعده دیگر هم بخوریم. یعنی ۷ وعده در روز.

برای موفقیت در مسابقات قویترین مردان وجود چه فاکتورهایی لازم و ضروری است؟
قدرت، سرعت، استقامت و هوش بسیار بالا. البته من فکر میکنم ۵۰ درصد موفقیت یک ورزشکار به هوش او برمیگردد. این که چه موقع فشار بیاورد و چه موقع انرژیاش را ذخیره کند. مثلا من در همین مسابقات اخیر در مرحله مقدماتی اصلا خودم را خسته نکردم؛

به طوری که هر کس مرا میدید، میگفت تو امسال به نیمه نهایی هم صعود نمیکنی!
درباره رقابتهای این فصل قویترین مردان آهنین در ایران چه نظری داری؟
امسال واقعا رقابت سنگین شده بود. ما سال گذشته گوی ۱۸۰ کیلویی داشتیم؛ اما امسال گوی۲۰۰ کیلویی اضافه شده بود. در پلکان ۱۰ کیلو به وزنه ها اضافه شده بود. به جای کشیدن تریلی از ترن استفاده شد که سنگینتر بود. حمل چمدان ۳۶۰ کیلویی الوار را هم داشتیم که آن فشار زیادی به بچهها وارد کرد. در مجموع من فکر میکنم کل آیتمها ۱۰ تا ۱۵ درصد سنگینتر از سال گذشته بود.
با این وجود امسال شاهد روح رقابت در بین اکثر ورزشکاران نبودیم و آنها بیشتر با حسابگری از آیتمها عبور میکردند.
خیلی از مردم به خاطر این موضوع از ورزشکاران ناراحت بودند.
فکر نمیکنی این موضوع در آینده بزرگترین تهدید در کاهش جذابیت مسابقات قویترین مردان باشد؟!
قطعا همین طور است. من وقتی پای گیرنده تلویزیونی مینشینم تا رقابتهای مردان آهنین را تماشا کنم، انتظار دارم قهرمانان این رشته بیشترین حد توان خود را در انجام حرکات و آیتمها به نمایش بگذارند. هر اتفاقی غیر از این، بیننده تلویزیونی را آزردهخاطر خواهد کرد.
گفته میشود امکانات فدراسیون برای جلوگیری از مصدومیت ورزشکاران در حد نازلی بوده است.
بله امسال امکانات خیلی خوب نبود. ما از ۸ صبح تا ۵ بعدازظهر با کمترین امکانات رفاهی رقابت میکردیم و برای استراحت هم ناچار بودیم از یک پتو به عنوان زیرانداز استفاده کنیم و در جایگاه تماشاچیان بخوابیم. اما هر چه بود برای همه یکسان بود. در ضمن رابطه آقای پورعلیفرد، رئیس فدراسیون بدنسازی و پرورشاندام با ورزشکاران آنقدر دوستانه است که کسی از این بابت ابراز ناراحتی نکند. هر ساله نیت قلبی آقای پورعلیفرد و آقا فرامرز (خودنگاه) این است که بهترین امکانات را برای بچهها فراهم کنند، اما امسال چون زمان زیادی برای تدارک وجود نداشت و از ابتدا نیز قرار نبود مسابقات در تهران برگزار شود، بناچار بچه ها مجبور شدند در چنین شرایطی با هم رقابت کنند.

سخت ترین آیتم مسابقات مردان آهنین برای تو کدام است؟
به نظر من قرار دادن گویهای سنگی روی پلکان و اسکات تعادلی از همه سختتر است. شاید آنهایی که مسابقات را دیدند تعجب کنند و بگویند من این گویها را مثل توپ بسکتبال بلند میکنم، اما من چند بار در همین آیتم دچار آسیبدیدگی شدم. اسکات تعادلی هم با توجه به فشار زیادی که به ساق پا وارد میکند، برایم سخت است.
شنیدم در همین بلند کردن گوی رکورددار جهان هستی.
بله، من رکورد جهانی ۲ آیتم را در اختیار دارم، یکی پلکان و دیگری بلند کردن گوی.

برویم سراغ حاشیه های مسابقات اخیر. این مساله که بجز روحالله داداشی دیگر ورزشکاران از ریز جزییات برگزاری مسابقات قویترین مردان ایران اطلاعی نداشتند، صحت دارد؟
وقتی بخواهند قهرمانی یک نفر را لوث کنند خیلی چیزها را میگویند. مثلا من از قول یکی شنیدم که گفته بود وقتی روح الله میخواست قطار را بکشد لیفتراک از پشت آن را هل داد!
من واقعا تعجب میکنم از اینکه میبینم برخی دوستان این صحبتها را در روزنامه ها مطرح میکنند. آیتمها که هر سال مشخص است. ما همیشه ۶ آیتم فینال داریم که ۵ تای آنها ثابت است. پلکان، گوی، نگه داشتن وزنه ها از طرفین، کشیدن اتوبوس یا قطار و حمل بشکه. امسال فقط وزنه های آن کمی سنگینتر شد. در نیمه نهایی هم همیشه از ۵ آیتم، ۴ تای آن ثابت است. ضمن این که در مرحله مقدماتی هم آیتمهایی چون حمل چمدان، اسکات تعادلی، سه گانه و… همیشه ثابت است و همه از آیتمها باخبرند. تازه این بار ۲ ماه قبل از شروع مردان آهنین و پس از طراحی آیتمهای این دوره، بخشنامه ای برای تمامی شهرستانها ارسال شد تا نفرات شرکت کننده به واسطه آن در جریان مسابقات این دوره قرار بگیرند. این کار هر سال در فاصله ۵ یا ۱۰ روز قبل از مسابقات صورت میگرفت، اما با تصمیم آقای خودنگاه، این بار ۲ ماه زودتر به تمام بچه ها اطلاع داده شد.

یعنی میگویی حتی قبل از شروع مسابقات قویترین مردان هم با دستگاههای نصب شده در شهرک سینمایی تمرین نداشتی؟
دقیقا تا ۷ روز قبل از مسابقات امسال، قرار بود قویترین مردان ایران در عسلویه برگزار شود و صحبتی از میزبانی شهرک سینمایی نبود. در ضمن ۳ روز قبل از مسابقات این آیتمها در خود شهرک سینمایی نصب و تعداد زیادی از آنها نیز در همان مکان ساخته شد.
گفته میشد برخی ورزشکاران نامی، قبل از این دوره از مسابقات مردان آهنین با فرامرز خودنگاه دچار اختلاف نظر شده بودند و با این استدلال که شما از طرف کمیته داوران حمایت میشوی، به داوریها اعتراض میکردند…
شما به عنوان یک بیننده تلویزیونی در جریان مسابقات این دوره، موردی دال بر حقکشی ورزشکاری دیدید؟ اتفاقا از آنجا که دهها نفر در جریان هر آیتم کورنومتر میگیرند، حتی یک صدم ثانیه هم نمیشود حق و ناحق کرد، چه برسد به جانبداری از یک نفر خاص. در ضمن باز هم اگر ورزشکاری روی یک مورد اعتراض داشت همانجا فیلم مسابقه بازبینی میشد تا هر شک و شبههای برطرف شود.
جریان چرخهای قطار در یکی از آیتمهای فینال چه بود؟ من در جایی خواندم یکی از دلایلی که محراب فاطمی به مسابقات ادامه نداد، اعتراضی بود که روی همین موضوع داشت.

چه اعتراضی؟!
اینکه چرخ قطاری که باید توسط فینالیستها کشیده میشد کمی تاب داشت و فقط برای شما که نفر آخر بودید این عیب برطرف شد!
مگر چنین چیزی امکان دارد؟ وقتی بخواهند قهرمانی یک نفر را لوث کنند خیلی چیزها را میگویند. مثلا من از قول یکی دیگر هم شنیدم که گفته بود وقتی روحالله میخواست قطار را بکشد لیفتراک از پشت آن را هل داد! آن هم در حضور آن همه تماشاگر و ورزشکار؟! همیشه این حرفها مطرح میشود، اما مردم خودشان بهترین کارشناس هستند. این مسابقات یکی از بیحاشیهترین مسابقات ادوار گذشته بود و کوچکترین اجحافی در حق کسی نشد. این نهایت کملطفی دوستانی است که این حرفها را مطرح میکنند.
در جریان مسابقات قویترین مردان ایران شاهد هستیم که گفته میشود فلان آیتم در حد مسابقات جهانی یا حتی فراتر از آن است. قهرمانان ما تا چه اندازه میتوانند با قهرمانان دنیا رقابت کنند؟

قهرمانان ما چیزی از رقبای جهانی خود کم ندارند. تنها تفاوت این است که آنها به لحاظ مالی تامین هستند، اما ورزشکاران ما همیشه با دغدغههای مالی مواجهند. به عبارتی کار آنها فقط ورزش کردن است، اما در ایران چنین چیزی وجود ندارد. به عنوان مثال من ۲ سال پیش وقتی از ماریوس لهستانی که از قهرمانان بنام قویترین مردان است، شغلش را پرسیدم او به من گفت کار من همین ورزش کردن است، مگر شما کار دیگری هم انجام میدهید؟! بعد هم وقتی من در جوابش گفتم ما اینجا باید در کنار ورزش کار هم بکنیم، با خنده گفت: «ورزش خودش سختترین کار است!» بد نیست بدانید ورزشکاران خارجی قانونی دارند که اگر در ۱۰ تورنمنت داخلی و بینالمللی شرکت کنند تا آخر عمر حقوق دریافت خواهند کرد.
تو تجربه حضور در مسابقات قویترین مردان جهان را نیز داری. مسابقاتی که در تهران برگزار شد و با مقام سومیات به پایان رسید.

۲ سال پیش اگر مصدوم نمیشدم میتوانستم بالاتر از استویان تودورچف، قهرمان ۶ دوره جهان، روی سکوی قهرمانی بایستم. در آن مسابقات من با اختلاف یک امتیاز نسبت به ورزشکار بلغاری، در مکان سوم ایستادم. نفر اول و دوم، همامتیاز شدند و من فقط به خاطر یک آیتم، پایینتر از آنها قرار گرفتم و جایزه ۵ هزار دلاری را به دست آوردم.
پرسشی که برای خیلیها مطرح است این که چرا در مسابقات قویترین مردان از ورزشکاران تست دوپینگ گرفته نمیشود.
عمدهترین دلیلش هزینههای بالای این کار است. البته این طور هم نیست که چون در مسابقات قویترین مردان تست دوپینگ گرفته نمیشود، پس همه ورزشکاران دوپینگ میکنند.

وقتی دوپینگ آزاد است، چرا نباید اینگونه باشد؟
کسانی که میخواهند چندین سال در عرصه قهرمانی باقی بمانند هیچگاه دوپینگ نمیکنند، چرا که استفاده از مواد نیروزا در درجه اول عمر قهرمانی یک ورزشکار را کاهش میدهد، ضمن اینکه لطمات جبرانناپذیری هم به بدن انسان وارد میشود.
یعنی میخواهی بگویی در قهرمانیهای متوالی روحالله داداشی دوپینگ هیچ نقشی نداشت؟
دقیقا! من و سایر دوستانی که در مسابقات قویترین مردان تا مرحله فینال صعود کردند، از مکملهای ورزشی که به تایید وزارت بهداشت رسیده است استفاده میکنیم.

در مسابقات جهانی قویترین مردان هم محدودیتی برای استفاده از داروهای نیروزا وجود ندارد؟
نه، آنجا هم دوپینگ آزاد است، اما اگر ورزشکاری بخواهد دوپینگ کند نمیتواند هر ۲ ماه در مسابقات سنگین شرکت کند. استفاده زیاد از مواد نیروزا باعث از کار افتادن کبد میشود و این چیزی است که همه ورزشکاران از آن باخبرند.
جایی از قول محراب فاطمی خواندم اگر سالها توانسته ورزش کند، به این دلیل بوده که روی اصول دوپینگ میکرده! این دوپینگ اصولی، یعنی چه؟
این را بهتر است از خود آقا محراب بپرسید، اما من فکر کنم منظور او همین استفاده درست از مکملهای غذایی بوده نه دوپینگ. آقا محراب امسال با ۳۶ سال سن توانست با شایستگی به فینال صعود کند. شما مطمئن باشید اگر دوپینگی در کار بود، او الان نمیتوانست جزو بهترین های ایران باشد.

مهمتر از آمادگی جسمانی یک ورزشکار، این فشارهای روحی ـ روانی است که هنگام مسابقه به او وارد میشود. تو چطور سعی میکنی این فشارها را تحمل کنی و در شرایط آرمانی باقی بمانی؟
من آدم خونسرد و کم حرفی هستم و اصلا اهل حاشیه نیستم. امسال هم خیلیها تلاش کردند، من را به حاشیه ببرند، اما برادرم علی، مدام از من میخواست نسبت به اتفاقات اطرافم بیتفاوت باشم.
با توجه به شناختی که از بچهها داری، شانس قهرمانی کدام یک از قویترین مردان ایران را در مسابقات فصل آینده که خودت حضور نداری، بیشتر میدانی؟
ما هر سال یک پدیده داریم و پیشبینی اینکه چه کسی قهرمان میشود راحت نیست. مثلا امسال ما محسن آخوندی را داشتیم که با آمادگیاش همه را شگفتزده کرد. در عین حال بحث مصدومیت هم مطرح است و هیچ ورزشکاری نمیتواند خودش را از پیش برنده بداند.

امسال مسلم دارابی که پس از تو به عنوان نایب قهرمانی رسید، یکی از چهره های آینده دار بود.
بله! مسلم هم با استعداد است و هم با اخلاق. درباره او این نکته جالب هم وجود دارد که هرچه خواب میبیند همان اتفاق میافتد. مثلا سال گذشته قبل از رقابتهای فینال، قهرمانی من را به برادرم علی تبریک گفت و عنوان کرد براساس خوابی که دیده است تلاشهای دیگر فینالیستها در قهرمانی بینتیجه خواهد بود، چون روحالله اول خواهد شد و خودش دوم. امسال هم قبل از مسابقات خواب دید که رضا قرائی فقط یکی ـ دو آیتم رقابت میکند که دقیقا همین اتفاق افتاد و رضا با مصدومیت صحنه رقابتها را ترک کرد!
میخواهم، ویژگیهای شخصیتی روح الله داداشی را از زبان خودش بشنوم. شاید خیلیها فکر کنند روحالله به واسطه این زور بازو و سرو کله زدن با وزنههای سنگین، شخصیت خشکی داشته باشد.
همه درخصوص من میگویند چهره مظلومی دارم و در عین حال کمحرف و صبور هستم. دقیقا شخصیت من همین گونه است. من خیلی خونسرد هستم و کمتر پیش میآید از موضوعی عصبانی شوم.

مهمترین آرزویی که میخواهی به آن برسی چیست؟
دوست دارم در رشته پرورش اندام خودم را در مسابقات مسترالمپیا ببینم و در این رشته به موفقیت برسم. بیشتر کارشناسان، فیزیک بدنی من را برای حضور در مسابقات پرورش اندام مناسب دانسته و شانس موفقیت من را در این رشته بالا ارزیابی میکنند.
چه احساسی داری از اینکه میخواهی در اوج با مسابقات قویترین مردان ایران خداحافظی کنی؟

قطعا دلم برای خاطرات خوشی که در این رشته داشتم تنگ خواهد شد، اما به هر حال از این تصمیم پشیمان نیستم چون میخواهم در پرورشاندام به عمر قهرمانی ام ادامه دهم.

آینده خودت را در عرصه رقابتهای پرورش اندام چگونه میبینی؟
هدف من حضور در مسابقات مستر المپیاست و همانطور که گفتم دوست دارم در پرورشاندام هم به بالاترین افتخارات ممکن دست پیدا کنم.

و صحبت پایانی… .
از برادرم تشکر میکنم که برای من خیلی زحمت کشید. من تمام موفقیتهایم را مدیون او هستم. از فرماندار کرج، نماینده این شهرستان در مجلس شورای اسلامی و شهردار این شهر تشکر میکنم. در پایان هم دست تمام کسانی که برای موفقیت من تلاش کردند را صمیمانه میفشارم.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *