نوجوانی و جوانی بخشی از زندگی است که همه‌ی افراد آن را تجربه می‌کنند. ‏
اما این دوران بسیار حساس است و به سلامت سپری نمودن آن در جامعه‌ی کنونی کاری دشوار ‏است. در این سنین نوجوانان و جوانان به ظاهر خود بسیار اهمیت می‌دهند، و دوست دارند ظاهری ‏جذاب و اندامی ورزشکاری داشته باشند.

‏

ادامه مطلب:استروییدها

برای داشتن ظاهری جذاب راهکارهای گوناگونی را امتحان ‏می‌کنند، که برخی از آنها می‌تواند سرنوشت فرد را تغییر دهد. یکی از این راهکارها روی آوردن به ‏باشگاه‌های بدن‌سازی است. بدن‌سازی اگر به شیوه‌ی درست و طبیعی آن انجام شود. مشکلی ‏ایجاد نمی‌کند. اما متأسفانه در سال‌های اخیر جوانانی که دوست دارند ره صد ساله را یک شبه ‏سپری نمایند، با مصرف داروهای هورمونی آینده‌ی مبهمی را برای خود رقم می‌زنند. گاهی از ‏سوی دوستان در محیط‌های ورزشی به جوانان توصیه می‌شود که از قرص یا آمپول‌های ویژه‌ای ‏استفاده نمایند تا ماهیچه های آنها سریع تر رشد نماید و قدرت بدنی شان زیادتر شود، غافل از آن ‏که، مواد توصیه شده اعتیادآور بوده و عوارض خطرناک و غیرقابل بازگشتی دارد. به این دسته از‏مواد مخدر، استروییدهای آنابولیک آندروژیک می‌گویند، که در زیر به معرفی شماری از آنها می‌‏پردازیم. ‏

استروییدهای آنابولیک:
‏ استروییدهای آنابولیک طبقه‌ای از داروها، شامل هورمون طبیعی مردانه تستوسترون و گروهی ‏بسیار از داروهای صناعی مشابه به آن است . ساختمان شیمیایی آنها شبیه هورمون‌های جنسی ‏مردانه است. این مواد در سال ۱۹۳۰ جهت درمان اختلالات جنسی مردان ساخته شدند. تمامی ‏استروییدهای آنابولیک آندروژنیک درجاتی از اثرات آنابولیک (رشد ماهیچه های اسکلتی) و ‏آندروژنیک (نمو خصوصیات مردانه) دارند، یعنی رشد ماهیچه ها و ظهور خصوصیات مردانه را ‏تقویت می کنند. این مواد در بازار ایران به نام‌های زیر به فروش می رسد: ‏
اکسی متالون، ناندرلون، دیانابول، آمینومگاس، متان، کراتین، تستوسترون، سوماتروپین، رستاندول، ‏آنادر، گنادوتروپین، پارابولان، بی‌سی‌ای‌ای‌پرو، گلوتامکس، مگاوی و کراپلاس. ‏

شیوه های مصرف: ‏
خوراکی، تزریقی یا به صورت هم زمان است که اصطلاحاً با آن ‏STACKING‏  می‌گویند بعضی ‏از استروییدها به صورت ژل و کرم نیز عرضه می‌شود. بدن سازان برای به دست آوردن اثرات دلخواه، گاهی تا ۲۰ برابر دوز توصیه شده مصرف می‌کنند. ‏

عوارض کوتاه مدت استروییدهای آنابولیک: ‏
سرخوشی، بیش فعالی، افزایش قدرت عضلانی و رشد ماهیچه‌ها. ‏

عوارض دراز مدت استروییدهای آنابولیک: ‏
خشم بیش از حد، برانگیختگی، بوی بد تنفس، تحریک‌پذیری، پرخاشگری، اضطراب، افسردگی، ‏دوره های مانیک (شیدایی) یا هیپومانیک (نیمه شیدایی)، فشار خون، دیابت، توقف رشد اسکلتی، ‏بیماری قلبی عروقی، رسوب چربی در سرخرگ‌ها، سرطان کبد، آکنه، بیماری های عفونی مانند ‏هپاتیت، ایدز، یرقان، آسیب به کبد و کلیه، (به علت تزریق) زردی پوست و چشم، خستگی، بی ‏قراری، کاهش اشتها، خودکشی، یکی از علایم دردسرساز، عدم رضایت از قیافه ‏‎(image ‎dissatisfaction Body) می‌باشد. بین مصرف استروییدها و سکته قلبی در ورزشکاران زیر ‏‏۳۰ سال رابطه‌ی معنی داری وجود دارد . عوارض یاد شده بین مردان و زنان شایع است ولی علاوه ‏براین ، هر جنس عوارض ویژه‌ی خود را داراست: ‏

عوارض استرویید در مردان: بزرگ شدن پستان، کاهش شمار اسپرم، بلوغ زودرس پسران، ‏ناتوانی جنسی، ریزش موی سر، کوچک شدن بیضه‌ها و نازک شدن صدا.‏
عوارض استروئید در زنان: کلفتی صدا، بی نظمی عادت ماهانه،  پرمویی، کاهش اندازه‌ی ‏پستان، کاهش چربی پوست و زمخت شدن پوست. ‏
بعضی از این مواد علاوه بر عوارض یاد شده عوارض دیگری نیز دارند، مانند : سوماتروپین که مصرف ‏آن باعث آکرومگالی (غول پیکری) یا تغییر فرم چهره می‌شود. ‏
نکته های مهم: طبق آمار مرکز دارویی آلمان ۴۲% از استروئیدهای آنابولیک موجود در بازار ‏تقلبی و باعث مرگ و میر بسیاری از بدن‌سازان شده است.‏
اما  آن چه جامعه شناسان و جرم شناسان را در مورد مصرف استروییدها نگران نموده است، ‏خشونت در بین مصرف‌کنندگان این مواد است بدون آن که سابقه خشونت یا رفتار ضد اجتماعی ‏داشته باشند. بسیاری از مصرف کنندگان این مواد مرتکب قتل و خشونت می شوند و رفتاری بسیار ‏خصمانه با افراد خانواده دارند. البته باید دقت کرد که مصرف چند داروی مختلف با هم، استفاده از ‏سایر مواد مخدر محرک و وجود جنبه‌های شخصیتی در شکل‌گیری رفتارهای پرخاشگرانه بسیار ‏مؤثر است. ‏

علایم بازگیری (ترک) استروییدها: ‏
خلق متغیر، بی قراری، کاهش اشتها، خستگی شدید، کاهش علاقه، کاهش انگیزه، سردرد، تهوع، ‏میل به خودکشی، بی خوابی، کاهش میل جنسی، و وسوسه شدید، اما خطرناک ترین عارضه‌ی ‏بازگیری (ترک) استروییدها، افسردگی است که گاهی اوقات منجر به خودکشی نیز می شود. ‏

درمان:
‏ ترک استروئید به راحتی و به صورت سرپایی در محیط خانواده ممکن است. ‏ اغلب روش ها براساس پوشش دادن علایم ترک صورت می پذیرد. ‏

سه علامت دردسر ساز عمده ترک استرویید شامل: ‏
وسوسه، افسردگی و عدم رضایت از قیافه ظاهری

بنابراین نیاز به درمان طولانی مدت دارد:
‏ الف ) با توجه به افسردگی بیمار و این که گاهی این افسردگی دراز مدت خواهد بود درمان بیمار ‏باید توسط روانپزشک انجام گیرد.
‏ ب) درمان‌های شناختی رفتاری برای افسردگی ، وسوسه شدید و عدم رضایت از ظاهر بسیار مؤثر ‏است. ‏
پ) ایجاد محیط حمایتی (خانوادگی اجتماعی) بسیار مهم است. ‏ محیط حمایتی شامل: حداقل استرس ممکن ـ عدم استرس با مصرف کننده ـ امکان استفاده از ‏مشاور و مراجعه به پزشک
مهم‌ترین و شایع‌ترین اشتباه پزشکان و بیماران، استفاده از داروهای انرژی زا ‏‎(Ergogenic) ‎‏  ‏است. ‏