استقامت قلبي – عروقي يا آمادگي هوازي عبارت است از توانايي بدن در اكسيژن رساني به عضلات در حال كار، جهت انجام فعاليت جسماني. انجام فعاليت¬هاي شديد و طولاني مدت به كارآيي سيستم قلب و عروق بستگي دارد. هر قدر كارآيي اين سيستم بيشتر باشد، ميزان فعاليت بدني قبل از رسيدن به حد خستگي بيشتر خواهد بود. اگر اكسيژن كافي توسط سيستم قلبي – تنفسي در اختيار عضلات در حال كار قرار نگيرد، از كيفيت و ميزان اجرا كاسته خواهد شد.
استقامت قلبي – عروقي بخش بسيار مهم و حياتي از آمادگي جسماني توانايي انجام تمرينات كه انسان احساس خستگي ننمايد مثلاً طناب زدن كه فعاليتي است شادي آور، دوست داشتني و متنوع يا از پله بالا رفتن و پايين آمدن با اين نوع تمرين ضربان قلب افراد آماده كمتر افزايش مي¬يابد و پس از پايان تمرين سريع تر به حالت اوليه باز مي گردد. استقامت قلبي-عروقي يكي از اجزاي مهم تندرستي است.
در زمان استراحت نیز افرادی که دارای استقامت بهتری هستند ضربان قلب پایین تری دارند یعنی آماده ترند. آنچه كه در اين فعاليت، ملموس¬تر از بقيه موارد است، افزايش تعداد ضربان قلب و همينطور تعداد تنفس است، ولي تعداد ضربان قلب اهميت بيشتري دارد. به همين علت يك مربي كارآموزده و يا حتي يك ورزشكار با تجربه مي-تواند با توجه به ميزان و چگونگي فعاليت انجام شده و تعداد ضربان قلب، نتيجه گيري مطلوبي از وضعيت ورزشكار و يا بدن خويش داشته باشد.
استقامت عضلانی :
به توانایی یک عضله خاص برای اجرای یک حرکت خاص به صورت متوالی می باشد .یعنی هرچقدر حرکت رت بیشتر انجام دهد دارای استقامت عضلانی بهتری می باشد.
با توجه به ميزان توده عضلات درگير، استقامت را مي¬توان به استقامت عمومي و استقامت موضعي تقسيم كرد :
استقامت عمومي : با توجه به زيادي توده عضلات درگير، بدن اكسيژن بيشتري طلب مي¬كند، به همين علت به اين نوع استقامت، استقامت قلبي- عروقي و يا استقامت قلبي- تنفسي اتلاق مي¬شود، زيرا دستگاه¬هاي تنفس و قلبي-عروقي وظيفه تأمين اكسيژن اضافي را به عهده دارند.
استقامت موضعي :
توده عضلاني محدودي را در بر مي¬گيرد، لذا كمبود اكسيژن براي اين توده عضلاني وجود نخواهد داشت. در حقيت بدن در هر شرايطي كه باشد، توانايي تأمين اكسيژن اضافي اين عضلات را خواهد داشت، ولي بايد ديد، سلول¬هاي عضلاني درگير فعاليت تا چه حد مي¬توانند از اكسيژني كه در اختيارشان قرار مي¬گيرد، استفاده كنند. در حقيت سلول¬هاي عضلاني بايد توانايي استفاده از اكسيژن را داشته باشند و اين مقدور نخواهد بود، مگر اينكه عضله به لحاظ فيزيولوژيكي و بيوشيميايي آمادگي لازم را كسب كند.
