تاریخچه رشته رزمی جودو

معرفی پرفسورکانو و تاریخچه جودو در زادگاه (ژاپن):

استاد کانو درتاریخ ۲۸ اکتبر سال ۱۸۶۰ در ژاپن به دنیا آمد نام پدرش جیروساکومارش۠ باکانو و نام مادرش ساراکو بود.
کانو بعداز تحصیلات ابتدائی زبان های انگلیسی و آلمانی را فرا گرفت . بعد به مدرسه زبان های خارجه رفت و سر انجام به دانشگاه امپراطوری توکیو راه یافت و در رشته ادبیات ، سیاست و اقتصاد  تحصیل نمود و در سال ۱۸۸۱ فارغ تحصیل و برای فوق دکترا در رشته تربیت بدنی مشغول به تحصیل شد.

ادامه مطلب: تاریخچه رشته رزمی جودو

کانو اولین باشگاه جودو را درسن ۲۲ سالگی بنام کودوکان جودو افتتاح کرد.در همان زمان مسابقه ای برای تعیین هنر برتر برگزار شد، از هر کلاس ۱۵ نفر ورزشکار اجازه داشت تا در این مسابقه شرکت کند. وشاگردان کانو توانستنددر۱۳ مسابقه موفق شوند.این رویداد باعث شد تا باشگاه کانو به عنوان باشگاه برتر در ژاپن معرفی شود.
وکانو صاحب کمربند دان ۱۲ شد و او تنها جودوکاری بود که به این سطح رسید.
زندگی کانو از آن زمان به بعد صرف مسافرت ،تحصیل و تعلیم جودوی کودوکان شد. در سال ۱۹۰۹ وی اولین فرد ژاپنی بود که به عضویت کمیته بین المللی المپیک در آمد. درسال ۱۹۲۲ به مجلس اعیان راه یافت کانو در سال ۱۹۲۸ در مسابقات المپیک آمستردام به عنوان عضو کمیته بین المللی المپیک شرکت کرد.
سرانجام استاد پرفسور کانو در سال ۱۹۳۸ چشم از دنیا فرو بست اما هنوز با گذشت حدود۶۷ سال از در گذشت وی جودوکاران و همه هنرجویان رزمی تحت تاثیر تعالیم مثبت وی قرار می گیرند.
استاد کانو را می توان استاد ملایمت و مهربانی ،امید همان گونه که سراسر زندگی خود را با این روش زندگی کرد.
سرانجام با توجه به فعالیت پرفسور کانو در کمیته بین المللی المپیک ، جودو در سال۱۹۶۴ به عنوان اولین رشته رزمی رسما وارد المپیک شد.

جودو چیست؟

منشا جودو از هنر رزمی جوجیتسو می باشد . لغت جوجیتسو در قرن ۱۶ میلادی در ژاپن به وجود آمد . این کلمه به همه هنرهای رزمی که با دست خالی انجام می گرفت اطلاق می شد .

جوجیتسو در واقع مادر ورزشهای رزمی معمول در جهان امروزی است.

جودو ریشه در هنرهای رزمی سامورایی دارد که با دست خالی مبارزه می کردند و بر اساس دست به یقه شدن می باشد.

جودو در سال  ۱۹۶۴ در بازیهای المپیک پذیرفته شد و هم اکنون میلیونها نفر در سراسر جهان به تمرین این ورزش می پردازند. داشتن تناسب اندام، افزایش اعتماد به نفس، شرکت در مسابقات رسمی و … از دلایل اصلی پرداختن مردم به جودو می باشند. اما بیشتر مردم فقط بخاطر مفرح بودن جودو آنرا انتخاب می کنند.
هنر رزمی جودو که بر خاسته از ژاپن است جزء هنر های رزمی مثل کاراته ، تکواندو و کونگ فو می باشد با این وجود بسیار متفاوت از سایر هنرهای رزمی می باشد چرا که در آن مشت زدن و لگد زدن ممنوع است .

مزایای جودو
اولین مزیت جودو ایجاد آمادگی جسمانی فوق العاده در فرد است . از این طریق فرد می تواند هم انعطاف پذیری و هم قدرت بدنی خود را بالا ببرد . تمرین فنون مربوط به جودو باعث می شود بدن قوی تر شده و مقاومت دستگاه های قلبی _ عروقی بیشتر گردد

تاریخچه جودو در ایران:

در اواخر دهه ۱۳۳۰ دو نفر افسر پلیس به نام بهروز سرشار و انوشیروان شهیدی (مرحوم) جهت بازدید به آکادمی پلیس سوئد اعزام شدند و درآنجا با تمرینات جودو که توسط دانشجویان انجام می شد آشنا شدند.

پس از مراجعت آقای سرشار با مراجعه به بخش فرهنگی سفارت ژاپن در تهران با این ورزش بیشتر آشنا گردید و از این محل متوجه شد که دو نفر ژاپنی جهت شناسانیدن جودو به کشورهای مختلف به مصر و کشورهای همسایه از طریق کودوکان جودو ژاپن اعزام خواهند شد با تمهیداتی موافقت آقای فریدون صادقی مسئول تربیت بدنی شهربانی را اخذ و با پشتیبانی ایشان ترتیب دعوت دو هفته‌ای این دو مربی ژاپنی را داد و بالاخره در سال ۱۳۴۵ آقایان ایکیدا و ناکامورا به ایران آمده و درسالن ورزش دانشگاه پلیس با انجام نمایشاتی جودو را برای افسران ورزیده و ورزشکار دانشگاه و تنی چند از پرسنل سایر نیروها معرفی کردند

مشخصات تخصصی ورزش نجیب جودو

در ورزش جودو، محیط کل تشک ها ۱۴ در ۱۴ متر می باشد و فاصله انتهای تشک قرمز از انتهای تشک ۳ متر است. تشک قرمز (تاتامی) دارای ابعاد ۸ در ۸ متر است که جنس آن از اسفنج فشرده با روکش پلاستیک نرم می باشد. محیط مسابقه تشکیل می شود از ۱۸ عدد تشک ۱x2 به رنگ سبز (محوطه اصلی) و ۱۴ عدد تشک ۱x2 به رنگ قرمز (محوطه خطر) و ۶۶ تشک سبز رنگ هم، محوطه ایمنی را تشکیل می دهند.
تعداد داوران: هر مسابقه جودو زیر نظر ۳ داور انجام می شود که ۲ داور در کنار یک داور در وسط تشک قرار دارند. همچنین یک منشی و یک وقت نگهدار، داوران را در امر قضاوت یاری می کنند. صدور رأی به این شکل است که داورهای کنار، نظرشان را در مورد فن اجرا شده می دهند که چه امتیازی به آن تعلق می گیرد و در نهایت داور وسط با توجه به نظرات داورها نظر نهایی را اعلام می کند.
ادای احترام: ادای احترام به دو صورت انجام می شود: ایستاده و نشسته.
او که می: شیوه های زمین خوردن در جودو را «او که می» می گویند.
کومی کاتا: گرفتن گارد در جودو «کومی کاتا» نام دارد.
تای ساباکی: تغییر جهت دادن و تغییر وضعیت دادن جودوکار، با حفظ تعادل کامل «تای ساباکی» نامیده می شود.
رانه وازا: فعالیت جودوکاران را در حالت غیر ایستاده گویند.

تکنیکهای جودو در سه گروه اصلی تقسیم می شوند:
۱- ناگه وازا یا تکنیکهای پرتابی که به ۵ دسته ۸ تایی تقسیم می شود که به آنها گوکیونووازا می گویند که در سال ۱۸۹۵ دسته بندی شده و در سال ۱۹۲۰ با تعدادی تکنیک جدید به نام شیمی شونووازا توسعه یافته است که ۱۷ تکنیک دارد.
۲- گاتامه وازا (نه وازا) یا فنون درگیری در خاک
۳- آته می وازا یا فنون مرگ
فنون ۱ و ۲ را مجموعاً «رندوری وازا» گویند.