با آغاز سال جدید میلادی، فهرست بدنسازان حاضر در مسابقه «آرنولد کلاسیک ۲۰۱۰» اعلام شد. مسابقاتی که در این چند ساله هر سال به اعتبار و محبوبیتش افزوده شده و می‌توان آن را جدی‌ترین رقیب «مستر المپیا» دانست.
برخلاف اغلب مسابقات حرفه‌ای که گاه تعداد شرکت‌کنندگان آن از ۳۰ نفر عبور می‌کند، برگزار کنندگان آرنولد کلاسیک علاقه‌ای به جمع‌آوری سیاهی لشگر ندارند و معمولاً مسابقات‌شان را با ۱۵ نفر برنامه‌ریزی می‌کنند. امسال هم این رویه تغییر نکرده و اکثریت قریب به اتفاق شرکت‌کنندگان از میان بهترین‌های حال حاضر جهان گلچین شده‌اند.
تکرار فینال المپیا
چهار مدعی جدی رقابت‌های این دوره برانچ وارن، دکستر جکسون، کای گرین و فیل هیث هستند. یعنی همان چهار نفری که سه ماه پیش در «مستر المپیا» به ترتیب دوم تا پنجم شدند. در واقع اگر جی کاتلر هم امسال به آرنولد کلاسیک می‌آمد، فینال مستر المپیا تکرار می‌شد که این در تاریخ مسابقات آرنولد کلاسیک بی‌نظیر است. از میان این چهار نفر، دکستر جکسون سابقه سه بار قهرمانی در این رقابت‌ها را دارد و کای گرین هم سال پیش قهرمان شده. برانچ وارن و فیل هیث هم هرکدام یک بار تا نایب قهرمانی آرنولد کلاسیک پیش رفته‌اند و طبیعی است که به جز این ستارگان، هیچ بدنساز دیگری به فکر قهرمانی نباشد. برانچ وارن برای اینکه نشان دهد نایب قهرمانی‌اش در مسابقات مسترالمپیای ۲۰۰۹ اتفاقی نبوده، فقط دو روز استراحت کرده و بلافاصله برای شرکت در آرنولد کلاسیک برنامه‌ریزی کرده است. فیل هیث هم چنین وضعیتی دارد با این حال کارشناسان معتقدند، کای گرین و دکستر جکسون بخت بیشتری برای قهرمانی در مسابقات امسال دارند. البته بدنسازی در سطح حرفه‌ای، رشته‌ای غیر قابل پیش بینی است و اختلاف میان این چهار نفر بسیار ناچیز است.
در جستجوی شانس
ملوین آنتونی، رانی راکل، تونی فریمن، هیده تادا یاماگیشی و سیلویو ساموئل ۵ نفری هستند که پس از گروه مدعیان قرار می‌گیرند. در میان آن‌ها، تونی فریمن اگر کاملاً در فرم مطلوب باشد شانس آن را خواهد داشت که خود را به جمع بالانشینان نزدیک کند. رانی راکل هم که در مسترالمپیا هفتم شد، چنین وضعیتی دارد اما تجربه نشان داده بدنسازان سبک وزنی مثل سیلویو ساموئل در مسابقه آرنولد کلاسیک بخت زیادی ندارند. یاماگیشی هم تنها یکبار در آرنولد کلاسیک حاضر شده که بین ۱۵ نفر به مقام سیزدهم رسیده است. ملوین هم در مسترالمپیا ناامید کننده ظاهر شد و بعید به نظر می‌رسد در این فرصت سه ماهه، تغییر محسوسی کرده باشد.
سایرین
جانی جکسون، رابرت پیوترکویچ، سرگئی شلستوف و طارق السطوحی سایر نفراتی هستند که برای حضور در جمع ۱۰ نفر برتر می‌جنگند. البته رقابت‌های این دوره یک غریبه به نام «رونی وینکلار» هم دارد که برای اولین بار یک رقابت حرفه‌ای را تجربه می‌کند.
دربدر دنبال شاگرد
«استیو نامات» نام یک بدنساز اهل مجارستان که دو سال است حرفه‌ای شده. نامات در این مدت در دو مسابقه کم اهمیت هم به فینال راه یافته و حالا با کوچ کردن به آمریکا می‌خواهد در دنیای حرفه‌ای‌ها حضور فعال‌تری داشته باشد. او که در «تامپا» اقامت دارد، در یک باشگاه مشغول به کار شده و حالا برای تأمین مخارجش دنبال شاگرد خصوصی است! او برای اینکه در رده حرفه‌ای‌ها موقعیت بهتری داشته باشد، لااقل باید سالیانه ۱۰۰ هزار دلار خرج کند.
بهترین‌های ۲۰۰۹ انتخاب شدند
یک سایت پرطرفدار بدنسازی، با پایان یافتن سال ۲۰۰۹ بهترین‌های پرورش اندام را در بخش‌های مختلف انتخاب کرده است. بر این اساس، عنوان «بهترین بدنساز سال» به برانچ وارن رسیده که در سال گذشته عملکردی شگفت‌انگیز داشت و در نهایت شگفتی تا نایب قهرمانی المپیا پیش رفت. عنوان «بهترین بازگشت سال» هم به جی کاتلر تعلق گرفت که پس از اینکه عنوان المپیا را به دکستر جکسون باخت، توانست آن را پس بگیرد. این یکی از معدود دفعاتی است که یک قهرمان المپیا می‌تواند شکستش را جبران کند. کای گرین هم به عنوان «بهترین فیگوریست سال» برگزیده شد. فیگورهای عجیب و غریب و حرکات آکروباتیک گرین که همچون یک ژیمناست بالا و پایین می‌پرد، یکی از جذابیت‌های مسابقات سال ۲۰۰۹ بوده است. ایوان سنتوپانی هم عنوان «بهترین تازه وارد سال» را از آن خود کرد. سنتوپانی که در سال ۲۰۰۹ حرفه‌ای شد، در نخستین مسابقه‌اش توانست بدنسازان نامداری مانند دنیس جیمز و مارکوس رول را شکست دهد و قهرمان شود.
