افراد زیادی در باشگاه ، حین تمرینات بدنسازی کارهای کششی روی آن عضله را هم انجام می دهند . مثلاً به اجرای حرکات کششی پشت ران بین ست های حرکات پشت پا با دستگاه می پردازند . سوال اینجاست که آیا این حرکات کششی ، بین ست های تمرین اصلی برای بدنسازان خوب است یا خیر؟
چارلز پولیکین اینگونه جواب می دهد : عضله هدف را کشش ندهید ؛ در عوض ، عضله مخالف یا آنتاگونیست را تحت کشش قرار دهید. مثلاً اگر در حال تمرین روی عضلات پشت هستید ، باید حرکات کششی را برای عضلات سینه اجرا کنید ! یادآور می شوم کشش عضلات حین تمرین مد نظر ماست نه اول تمرین و حرکات کششی برای گرم کردن .
فرایند سوپرست کردن عضلات متضاد ، مثل جلوبازو با پشت بازو موجب ریلکس شدن گروه عضلانی مخالف می شود. آنچه که اغلب موجب جلوگیری از دستیابی به انقباضات حداکثر می شود ، تنش در گروه عضلانی مخالف است نه تنش در گروه عضلانی تحت تمرین .
اگر عضلات چهارسر ( که آنتاگونیست یا مخالف پشت ران محسوب می شوند ) را در بین ست های حرکت پشت پا با دستگاه تحت کشش قرار دهید، موجب افزایش دامنه حرکتی خواهید شد، زیرا که میزان تنش این گروه عضلانی را کاهش داده و از کوتاه شدن احتمالی آن در جریان تمرین پشت ران جلوگیری خواهید کرد.
تحقیقات در زمینه تمرینات پلایومتریک ( جهشی پرشی ) هم نشان می دهد که افرادی که عملکرد بهتری در فعالیت های انفجاری دارند، همان افرادی هستند که بهتر می توانند عضلات آنتاگونیست خودرا در حین تمرین ریلکس نگه دارند . این موضوع کاملاً عقلانی به نظر می رسد ؛ اگر درحین گاز دادن به ماشین ، پای دیگرتان را روی پدال ترمز فشار دهید افزایش سرعت چندانی را تجربه نخواهید نمود .
چارلز پولیکین
