برای پیشگیری و نیز درمان آسیب ها شناخت مکانیسم آسیب و دانستن آناتومی بافت ها و بیوشیمی ضروری به نظر می رسد. به طور کلی آسیب های بافت نرم تمایل به بهبود دارند، از طرف دیگر پاسخ های ترمیمی ممکن است بسیار کند باشد.
هدف اصلی از هر نوع درمان بالا بردن کیفیت ترمیم از طریق تحریک بخش های سودمند به آسیب و تقلیل بخش های مضر آن است.
برای مثال التهاب برای شروع پاسخ های ترمیمی مفید است ولی ادامه آن می تواند باعث درد و تورم شود. برای انتخاب بهترین شیوه درمان باید یک پیامد خوب برای هر آسیب تعریف کرد. برخی از شیوه های درمانی می توانند بخشی از روند ترمیم را تحریک نمایند، اما ممکن است عملکرد نهایی بافت را به خطر بیاندازند. برای مثال یک رباط می تواند در شرایط تحت کشش بهبود یابد اما کارآیی و استحکام اولیه خود را نخواهد داشت. بنابراین پیامد خوب برای یک رباط، علاوه بر رباطی ترمیم یافته رباطی سفت و محکم نیز هست.
اصول درمان آسیب های حاد رباط
بدنبال دررفتگی و پیچ خوردگی در مفاصل وقوع پارگی در رباط محتمل است. در پی آسیب دیدگی رباط التهاب و تورم روی می دهد. بخشی از این التهاب برای شروع فرآیند ترمیمی لازم است. اما مقابله به التهاب برای کاهش درد و احساس راحتی ورزشکار منطقی به نظر می رسد. به این منظور می توان از شیوه های فیزیکی نظیر کمپرس با یخ، بالا نگه داشتن عضو و استراحت استفاده کرد. داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی از طریق مهار تولید پروستاگلاندین ها که یکی از واسطه های التهابی هستند، می توانند در کنترل التهاب نقش داشته باشند. یکی از عوارض استفاده از داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی افزایش تمایل به خونریزی در معده است، بنابراین ورزشکارانی که سابقه زخم معده دارند باید از داروها و روش ها جایگزین استفاده نمایند.
یکی از داروهای ضد التهابی آسپرین است. برای رسیدن به اثرات ضدالتهابی آسپرین باید به میزان حداقل 650 میلی گرم و 4 بار در روز برای فرد بزرگسال تجویز شود. از دیگر داروهای ضدالتهابی ایبوپروفن (Ibuprofen) و ناپروکسن (Naproxen) هستند که به میزان کمتر (یک الی دو بار در روز) تجویز می شوند. در حال حاضر هیچ دارویی که بصورت رایج و مؤثر در درمان لیگامنت بکار رود وجود ندارد. داروهای استروئیدی اثرات ضد التهابی قوی دارند ولی اثرات منفی نیز روی بافت های سالم اطراف محل آسیب می گذارند. به دنبال تزریق موضعی استروئیدها آتروفی بافتهای سالم و ضعف مکانیکی تاندون و لیگامنت دیده شده است.
بعد از مرحله التهاب مرحله تکثیر است که با انجام نرمش های کنترل شده می توان این مرحله را توسعه داد. اگر میزان آسیب رباط آنقدر شدید است که منجر به بی ثباتی مفصل می شود می توان از آتل و یا گچ گرفتن سود جست، اما استفاده از این روش ها منجر به طولانی شده مدت درمان و بازتوانی می شود. روش جراحی می تواند علاوه بر کاهش زمان ترمیم، کیفیت و ثبات بافت آسیب دیده رانیز تأمین نماید. در مرحله تمایز نیز انجام حرکات ورزشی کنترل شده مفید است. برای جلوگیری از آسیب مجدد می توان از بریس های مخصوص که حرکت را درجهات خاص محدود می نمایند استفاده کرد.
بعد از ترمیم رباط جلسات بازتوانی اندام های آسیب دیده و نیز اندام های سالمی که بدنبال آسیب بی حرکت بوده اند ضروری است. همچنین باید روی مهارت های روانی ـ حرکتی و قابلیتهای جسمانی نظیر سرعت، استقامت و انعطاف پذیری که با بی تمرینی نزول یافته اند نیز کار شود.
