هرگز به این مسئله توجه کرده‌اید که قوی بودن در یک گروه عضلانی می‌تواند از رشد عضلات دیگر ممانعت کند؟ تمام سال گذشته را من مجبور بودم تمرینات مربوط به بازویم را زیر نظر داشته باشم. چون تقریباً سایر عضلات بدنم به توسعه عضلانی مورد نیازشان دست یافته بودند اما انگار بازوهایم قاعده و قانون خودشان را داشتند.
چند سالی بود که بازوهایم را با تمرینات پایه و سنگینی مثل جلوبازو با هالتر و جلوبازو با دمبل بمباران می‌کردم ولی میزان رشد حاصله خیلی پائین‌تر از انتظاراتم بود. این ضعف در رشد و عقب‌ماندگی یا قوی‌تر شدن و افزای شحجم عضلات سرشانه‌ام نمود بیشتری پیدا کرد و عملاً بازوهایم را به نقطه سکون رساند.
می‌بایست در این خصوص کاری انجام می‌دادم. این شد که به جستجوی تمام عیار کتاب‌ها و مجلات و سایت‌های اینترنتی برای یافتن پاسخی برای مشکلم پرداختم. در نهایت توانستم آن را در نسخه بازنگری شده کتاب دایرهٔالمعارف مدرن بدنسازی آرنولد پیدا کنم. آرنولد در آن مقاله توضیح داده بود که چطور بدنسازان با سرشانه‌های قوی در حرکت جلوبازو بیشتر فشار وزنه را به‌وسیله عضلات دلتوئید جلوئی مهار می‌کنند. مشکل این بدنسازها این است که سرشانه‌هایشان آنقدر قوی هستند که به عضله کوچکی مثل جلوبازو اجازه درگیر شدن کامل را نمی‌دهند این یافته مثل یک پتک ذهنم را تکان داد.
من کسی بودم که با وزنه ۵/۳ پوندی (۱۴۰ کیلوگرمی) پرس سرشانه با هالتر از جلو را برای چند تکرار اجراء می‌کردم و در حرکت پرس بالا سینه با دمبل هم قادر بودم با دمبل‌های ۱۶۰ (۷۰ کیلوگرمی) پوندی این حرکت را چند تکرار انجام دهم.
اما جلوبازو، نه هیچ وقت در این حرکت قوی نبودم و الان علت آن را فهمیدم. آرنولد پیشنهاد می‌کند که حرکات مربوط به عضله جلوبازو را در موقعیتی که مفصل آرنج تکیه‌گاه دارد اجراء کنید برای مثال حرکتی مثل جلوبازو لاری جلوبازو با دستگاه و جلوبازو تمرکزی.
در طول چند ماه گذشته که تمامی حرکات مذکور را در برنامه تمرینی بازویم گنجاندم. تمام حرکات را با فرم کاملاً صحیح و کنترل شده اجراء کردم و در هر تکرار حداکثر انقباض کامل عضلات جلوبازو را در درون خود احساس می‌کردم و به هیچ عنوان ههم به عضلات دلتوئید اجازه درگیر شدن را نمی‌دادم. در تمرین به این شکل وزنه‌های تمرینی‌ام در قیاس با قبل به مراتب سبک‌تر بود اما پمپ خون عضلانی و احساس سوزش حاصله باورم را بر این داشت که مقدار وزنه آنقدرها اهمیت ندارد.
در عرض این مدت بازوهایم تنها ۵/۱ سانتی رشد کرد ولی همان رشد کم باعث شد که بعد از گذشت تنها ۵ ماه بالاتنه‌ام خیلی متناسب‌تر و بالانس‌تر به نظر برسد و از آنجائی که در دو سال گذشته عضلات بازویم پیشرفت در خور توجهی نداشتند ۱/۵ سانت رشد در این عضلات برایم بسیار خوشایند جلوه می‌کرد. اکثر بدنسازهائی که حدود ۱۵ سال سابقه تمرین دارند این را به‌خوبی می‌دانند که به ندرت به رشد عضلانی دست می‌یابند.
بنابراین اگر جلوبازوهایتان این استعداد را دارند که از سایز فعلی‌شان بزرگتر شوند و عضلات دلتوئیدتان این شانس را از آنها گرفته‌اند. سعی کنید اکثریت حرکات مربوط به عضلات جلوبازو را با تکیه دادن و ثابت نگه داشتن موقعیت مفصل آرنج اجراء کنید و مطمئن باشید که در آینده بسیار نزدیک تغییر و یا همان رشد عضلانی را در آنها مشاهده خواهید کرد.
نویسنده: رون هریس
مجله دانش ورزش
