معرفی یک استریید:اندرل

اندرل

نام داروشناسی: اکسیمتالن ساختار شیمیایی: ۱۷ بتا-هیدرکسی-۲-هیدرکسیمتیلن-۱۷ آلفا-متیل-۵ آلفا-اندرستن-۳-یک وزن مولکولی پایه: ۳۳۲٫۴۸۲ اکسیمتالن مقدار مصرف موثر:

روزانه ۵۰ تا ۱۵۰ میلی گرم مقدار قابل تهیه: قرصهای ۲٫۵، ۵ و ۵۰ میلی گرمی ویژگیها:

بدون شک، اکسیمتالن، تاکنون قویترین و فعالترین استروئید بوده است. این ماده، نه تنها خیلی سریع عمل می کند، بلکه باعث افزایش ناگهانی حجم هم می شود. افزایش وزن تا ۱۰ پوند (۴٫۵ کیلوگرم) در دو هفته، اصلا عجیب نیست.

 

این عملکرد تا حد زیادی به دلیل ترکیب تاثیر ملایم تا ضعیف آندرژنیک و فعالیت شدید آنابلیک حاصل از مکانیزمهای غیر ای آر (مکانیزمهایی غیر از بستن گیرنده های آندرژن) آن است. افزایش حجم ناشی از اکسیمتالن، کاملا خشک (فقط عضله) نیست. با مصرف این ماده، متوجه صافی زیاد عضله خواهید شد که بعلت احتباس آب و چربی ناشی از خواص استرژنی (لیپلیسیس) بوجود می آید.

گاهی این لیپلیسیس بسیار شدید است. یکی از مطالعات انجام شده روی بیمارانی که مدتی طولانی دیالیز می شدند، دقیقا نقش اکسیمتالن را در افزایش چربی خون نشان داد.

میزان رسوب چربی پس از فرآوری در کبد، بشدت در گروه مصرف کننده اکسیمتالن افزایش یافت، در حالیکه در گروه شاهد، تغییری ایجاد نشد. گفته شده است که تاثیرات استرژنی اکسیمتالن، احتمالا بیشتر بدلیل عملکرد خود این ماده بر گیرنده استرژن است تا بواسطه استرژن. چون ارمتیزه (تبدیل به ترکیب حلقوی) شدن اکسیمتالن، بسیار ناچیز است، ابتدا تاثیر پرژسترنی آن، آزمایش شد (احتمالا مثل نندرلن). اما تحقیق روی تاثیرات پرژسترنی اکسیمتالن و متاندرستنلن در مقابل تاثیرات مشابه تستسترن و همچنین نندرلن، نشان داد که عملکرد پرژستژنی اکسیمتالن، شباهتی به تستسترن هم ندارد، چه رسد به نندرلن. با رد امکان عملکرد پرژستژنیک و ارمتیزه شدن اکسیمتالن، فقط احتمال دخالت آن در ساختاری مرکب با خود گیرنده استرژن باقی ماند. با توجه به داشتن یک حلقه “ای” مشابه حلقه ای استرادیل (استرژن بنیادی)، این احتمال، منطقی ترین توضیح بنظر می رسید.

چون پرژسترن، بصورت عامل کمکی استرژن عمل می کند، برای احتباس این حجم آب ناشی از مصرف اکسیمتالن، نیاز به گردش استرژن خواهد داشت؛ ایده ای بعید برای آغاز تحقیقات! آب ناشی از مصرف اکسیمتالن را هم نباید نادیده انگاشت. البته، فایده احتباس آب، نرم کردن مفاصل است. به این ترتیب، ضمن توانایی انجام تمرینهای سنگین بدون تحمل درد، مواد مغذی بیشتری وارد سلولها می شوند که احتمالا باعث رشد مستمر بافت عضلانی خواهد شد. اما، مشکل احتباس زیاد آب، ایجاد ظاهری ورم کرده است.

ظاهری که در فصل تمرین و افزایش حجم، در بسیاری از بدنسازان و وزنه برداران قدرتی سنگین وزن دیده می شود.

البته افزایش استرژن، خطر عوارضی جانبی، همچون جینیکمستیا (رشد بافت پستان در مردان) را بالا می برد. بنابراین، همیشه توصیه می شود که یک دوره اکسیمتالن، با استفاده از یک ضد استرژن، مثل نلوادکس، همراه باشد. با توجه به عدم دخالت آنزیم ارمتاز، نلوادکس، عاقلانه ترین انتخاب خواهد بود.

این ماده، بجای آنزیم ارمتاز، گیرنده استرژن را مسدود می کند. با اینحال، دقت داشته باشید که افزایش حجم حاصل از اکسیمتالن، بیشتر بواسطه استرژن است، بنابراین کاهش استرژن، کاهش پیشرفت را هم بدنبال خواهد داشت. چون این ماده، اندرژنی ملایم و استرژنی قوی است، باعث افزایش حجم خون می شود. اندرژنها، بمنظور بهبود عملکرد هوازی، تعداد گلبولهای قرمز را (هر چند که طبق تحقیقات بعمل آمده، از طریق مکانیزمی غیر از ایریترپویسیس)، و استروژنها هم در تلاش برای برانگیختن سیستم ایمنی، تعداد گلبولهای سفید را افزایش می دهند. مجموع افزایش گلبولهای خون و آب، افزایش چشمگیر حجم خون را در پی خواهد داشت.

این وضعیت، موجب احساس دم فوق العاده ای در مصرف کنندگان اکسیمتالن می شود. تولید ایریترسایتهای (گلبولهای قرمز) بیشتر، باعث بهبود استقامت و عملکرد ورزشی هم می شود (این تاثیر تا حد زیادی توسط جزء بزرگتر استرژنی خنثی می شود. اکسیمتالن، محصول خوبی برای بسیاری از ورزشکاران نیست). احتباس آب در اثر مصرف اکسیمتالن هم که افزایش باورنکردنی قدرت و توانایی انجام تمرینهای سنگین را در پی دارد. این ویژگیها، به استفاده گسترده از اندرل در درمان کم خونی کمک می کنند. مصرف اکسیمتالن، باید مختصر و مفید باشد.

این ماده، هر چند بدون شک قویترین استریید است، اما از نظر کمی، تابحال، خطرناکترین استریید برای سلامتی بوده است و علاوه بر خطر عوارض جانبی مشترک با سایر استرییدها (آکنه، تورم خوش خیم پرستات، رشد بافت پستان و طاسی اندرژنی)، خطرات زیاد دیگری هم دارد که مهمترینشان، تخریب کبد است.

همچون سایر استرییدهای خوراکی، ۱۷-آلفا-الکیلیتی استاندارد آن، ناگزیر باعث افزایش تعداد آنزیم ترنسمیناز کبد می شود. شایعترین عوارض کبدی، زردی پوست ناشی از افزایش بیلیروبین است، اما احتمال تشکیل حفره های خونی در کبد و غده های سرطانی هم وجود دارد.

مشکلات به اینجا ختم نمی شوند. مصرف این ماده، تعدادی عوارض جانبی ذاتی را هم به همراه دارد که شایعترینشان عبارتند از سردرد، دل درد، حالت تهوع، استفراغ، بی خوابی و اسهال. به همین دلیل، اکسیمتالن را مختصر و مفید و اغلب در حدود ۱ تا ۲ قرص ۵۰ میلی گرمی مصرف می کنند. قانون متعارف، مصرف ۰٫۵ تا ۰٫۶ میلی گرم در ازای هر پوند (کمتر از نیم کیلوگرم) وزن بدن است که عموما، حدود ۱۰۰ تا ۱۵۰ میلی گرم می شود و بدلیل تاثیرات منفی بر کبد، معمولا بیش از دو یا سه هفته مصرف نمی شود. نتایج، به همان سرعت که حاصل می شوند، از دست هم می روند. از این رو، معمولا، دوره را با ماده قابل ارمتیزه شدن دیگری، مثل سوستانن یا تستسترن ایننتیت که از انواع تستسترنهای با تاثیر طولانی هستند، ادامه می دهند.

توصیه اکید می شود که دوره اکسیمتالن، به هیچ وجه، بیش از ۶ هفته طول نکشد. هنگام مصرف اکسیمتالن یا هر استریید ۱۷-آلفا-الکیلیتی دیگر، باید برای آزمایش متناوب مقادیر کبدی، مرتبا تحت نظر پزشک بود. اکسیمتالن، نسبت به سایر استرییدها، برای کبد خطرناکتر نیست، بلکه، خطر عوارض کبدی، بیشتر بدلیل مقدار مصرف بیشتر این ماده است. نکته دیگری که باید توضیح دهم عدم ارتباط ویژگیهای اندرژنی اکسیمتالن به شکل تغییر یافته ۵-آلفا است. در واقع، تداخل کمی با آنزیم ۵ ای آر مشاهده شده است که باعث عدم تاثیر در درمان افزایش احتمالی ریزش مو با محصولات مسدود کننده-کاهنده ۵-آلفا، از قبیل فنسترید می شود. اندرژنی بودن آن ریشه در شباهت بسیار به دیهیدرتستسترن و نه گروه ۲-هایدرکسیمتیلن دارد. چون این گروه الحاقی، هنگام متابلیسم برداشته می شود، متیل-دی اچ تی باقی می ماند. این ترکیب، نسبت به دی اچ تی معمولی، پیوند ضعیفتری با گیرنده اندرژن دارد، اما فعالتر است و پیوند سست تری با آنزیم کاهنده دی اچ تی ۳بتا هیدرکسیسترویید دیهیدرژنز برقرار می کند.

در نتیجه نسبت به ترکیبهای فعال بدون ۵-آلفا، تاثیرات اندرژنی قویتری بروز می کنند. بدین ترتیب، برخلاف هنگام عدم وجود ۵-آلفا که معمولا باعث تمرکز بیشتر انواع اندرژنی فعال در بافتهای اندرژن پذیری مثل پوست بدن و سر می شود، توزیع یکنواخت تری در بدن صورت می پذیرد. اکسیمتالن، تاثیر پشمگیری بر فشار خون دارد. بنابراین توصیه می شود که مخصوصا اگر فشار خون بالا دارید، از یک داروی ضد فشار هم استفاده نمایید. برای این مورد هم، نظارت و کنترل پزشک توصیه می شود. بدلیل ماهیت کاهنده اچ پی تی ای (محور هیپتالامی-هیپفیزی-بیضه ای)، مصرف کلمید یا نلوادکس هم تا پایان دوره اکسیمتالن تجویز می شود. و بالاخره اینکه، اکسیمتالن، تاثیری نامطلوب بر تحمل گلوکز دارد و باعث بروز حالت شبه دیابتی می شود.

درصورتیکه مبتلا به این بیماری هستید یا نشانه های آن در بدنتان تشخیص داده شده است، از این ماده پرهیز نمایید. می توان با اطمینان خاطر اظهار داشت که تاثیرات منفی ناشی از مصرف این هرمن، تقریبا شدید هستند و به همین دلیل برای مبتدیان، زنان یا کسانی که از قبل، سابقه بیماری یا عوارضی را دارند، تجویز نمی شود. با اینحال، اندرل، بدلیل افزایش عالی قدرت و حجم، استریید محبوب بدنسازان باتجربه ای است که می خواهند یک دوره استریید را آغاز نمایند. اغلب افرادی که با موفقیت، اکسیمتالن را مصرف کرده اند، آنرا قویترین و مطمئن ترین استریید موجود می دانند.

این اظهار نظر، با توجه به امکان کسب نتایج مشابه از متاندرستنلن با مقدار مصرفی معادل نصف یا یک سوم اکسیمتالن و عوارض جانبی کمتر، باعث تعجب است. با این اوصاف، من متاندرستنلن را بخاطر قدرتش، بر اکسیمتالن ترجیح می دهم. هر چند اکسیمتالن هم با وجود عوارض جانبیش، همچنان محبوبیت خود را حفظ کرده است. تاثیرات این ماده، ناگهانی تر از متاندرستنلن هستند و به همین دلیل، علاقمندان به افزایش قدرت، آنرا بر متاندرستنلن ترجیح می دهند. بدلیل عوارض جانبی زیاد، تولید بسیاری از انواع اکسیمتالن در دهه ۹۰ قطع شد. اما علاقه به این ماده، با استفاده موثر در درمان بیماری مهلک ایدز، مجددا افزایش یافت.

با اینحال، توجه داشته باشید که بسیاری از کارخانه های داروسازی، دیگر این ماده را تولید نمی کنند و هنگام تهیه اکسیمتالن، مواظب انواع تقلبی و غیر استاندارد باشید. نحوه مصرف: اندرل، همچون اکثر استرییدهای خوراکی، یک ترکیب فقط خوراکی ۱۷-آلفا الکیلیتی با یک گروه متیل برای راندمان بهتر هنگام عبور از کبد است. میزان زیانبخشی آن برای کبد زیاد است و نباید بیش از ۶ هفته مصرف شود. اکیدا توصیه می شود که در طول و پس از مصرف، مقادیر کبدی، منظما آزمایش شوند. بدلیل فعالیت طولانی و سستی پیوند (بخاطر ۱۷ ای ای)، از یک وعده مصرف روزانه هم نتایج خوبی حاصل می شود. بنابراین، تقسیم وعده در طول روز، ضرورتی ندارد.

وعده مصرفی پیشنهادی، ۵۰ تا ۱۰۰ میلی گرم در روز است، اما برخی بدنسازان حرفه ای، ۱۵۰ تا ۲۰۰ میلی گرم هم مصرف کرده اند. بخاطر واکنش سریع و زیانبخشی فراوان، از اکسیمتالن، بیشتر در ۳ تا ۵ هفته اول یک دوره تزریقی، برای تحریک بدن استفاده می شود. بدین ترتیب، قدرت و حجم عضلانی افزایش می یابد و بدن، آماده ورود به دوره تزریقی می شود که در آغاز نتایج چشمگیری ندارد. استفاده از این ماده، شباهت زیادی به مصرف دایانابل دارد. این استریید، بخوبی در اوایل دوره های استاندارد تستسترن/نندرلن و همچنین با بلدنن (اکوپیز) و متنلن (پریمبلن) جور می شود. از آنجا که این ماده پیوندی قوی با گیرنده استرژن و پیوندی کاملا سست با گیرنده اندرژن دارد، کسی از آن برای تفکیک کردن استفاده نمی کند. بمنظور توزیع یکنواخت آب در بدن، می توان اکسیمتالن را با ترنبلن (فاینپلیکس/پربلن) یا استنزلل (وینسترل/استرمبا) استفاده کرد، اما تاثیری در خشک کردن بدن نخواهد داشت.

اندرل، همچون دایانابل، یکی از معدود استرییدهای خوراکی است که بتنهایی هم موثر است. هر چند که حفظ نتایج بعد از اتمام دوره، بسیار سخت و تقریبا محال است. دوست داشتم انواع مختلفی از داروهای کمکی را معرفی می کردم اما واقعا مورد مناسبی برای کمک به اکسیمتالن وجود ندارد.

حتی برای کمک به سلامتی کبد هم کار زیادی نمی توان کرد و هر اقدام حفاظتی کبد، منجر به کاهش کارایی این استریید می شود. برای حفظ استرژن، نوالدکس، بعنوان قویترین ماده ضد گیرنده استرژن، ترجیحا با مقادیر بیش از حد معمول (۳۰ تا ۴۰ میلی گرم) توصیه می شود. باید توجه داشت که بیش از نیمی از عملکرد آنابلیک اندرل، ریشه در این فعالیت استرژنی دارد. بنابراین، نوعی معامله عوارض جانبی کمتر برای پیشرفتهای بیشتر صورت می گیرد.

با توجه به گزارش افزایش شدید فشار خون، مصرف داروهای ضد فشار توصیه می شود. در پایان، برای بار سوم در این مقاله، یادآور می شوم که هنگام مصرف اندرل، آزمایشهای کبد را مرتبا انجام دهید